درباره کابوس ها بدانیم.گاهی اوقات یک کابوس فقط یک رویای بد است—تصاویر منزوی و ناخوشایند با واکنش احساسی کمی از سوی بیننده. با این حال، یک کابوس می تواند منجر به احساس ترس ، وحشت، و اضطراب شود . بیدار کردن فرد و ایجاد پاسخ عاطفی آزاردهنده، از جمله بی خوابی ، مشکلات دیگر در چرخه خواب ، یا حتی پریشانی در طول روز. تب، بیماری، یا رژیم غذایی نامناسب نیز می تواند کابوس ایجاد کند.
به طور معمول، افراد بیش از دو ساعت در شب خواب می بینند و یک کابوس معمولا در ساعات پایانی خواب REM یا خواب حرکت سریع چشم اتفاق می افتد. بیننده خواب اغلب با یادآوری خوبی از تصاویر و محتوا از یک کابوس بیدار می شود. برخی از محققین رویاهای منفی را “تمرینات تهدید” می نامند، جایی که ما تهدیدات احتمالی را که در زندگی واقعی با آن مواجه می شویم، تکرار می کنیم. سایر محققان می گویند که مردم در حال انجام رویدادهای ناراحت کننده روز هستند. بیشتر کابوس‌ها مربوط به باقی استرس هستند. با این حال، اگر کابوس‌ها به حدی از اختلال در آیند، ممکن است فرد از اختلال کابوس (اختلال اضطراب رویایی سابق) رنج ببرد. کابوس‌های شبانه در بین دختران شایع‌تر از پسران هستند، و این کابوس‌ها قبل از 10 سالگی شروع می‌شوند. حدود نیمی از جمعیت بزرگسال گاهی اوقات کابوس می بینند.
بدن مراحل مختلف خواب را طی می کند، از خواب سبک تا خواب عمیق REM. خواب REM از طریق سیگنال هایی از pons که در پایه مغز قرار دارد اتفاق می افتد. این در واقع جایی است که سیگنال‌های خواب REM منشأ می‌گیرند و سیگنال‌های نخاع قطع می‌شوند. به همین دلیل است که بدن در خواب عمیق حرکت نمی کند. اما اگر پونز این سیگنال ها را خاموش نکند، فرد ممکن است رویا را به صورت فیزیکی اجرا کند که به عنوان اختلال رفتاری خواب REM شناخته می شود. برای مثال، اگر فرد در حال دویدن در کابوس باشد، ممکن است به معنای واقعی کلمه شروع به دویدن کند.
درباره کابوس ها بدانیم
علائم
علائم و نشانه های کابوس، همانطور که توسط DSM-5 فهرست شده است :
-
تکرار رویاهای طولانی، بسیار ناخوشایند و به یاد ماندنی که معمولاً شامل تلاش برای جلوگیری از تهدید برای بقا، امنیت یا تمامیت جسمانی است و معمولاً در نیمه دوم دوره اصلی خواب رخ می دهد.
-
با بیدار شدن از رویاهای ناخوشایند، فرد به سرعت جهت گیر و هوشیار می شود.
-
اختلال خواب باعث ناراحتی یا اختلال قابل توجه بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهم می شود.
-
علائم کابوس به اثرات فیزیولوژیکی یک ماده (مثلاً یک داروی سوء مصرف، یک دارو ) نسبت داده نمی شود.
-
وجود اختلالات روانی و پزشکی به اندازه کافی شکایت غالب رویاهای ناخوشایند را توضیح نمی دهد.
کابوس‌های شبانه در میان کودکان و نوجوانان بیشتر دیده می‌شود و در بزرگسالی نیز کمتر دیده می‌شود. نیمی از بزرگسالان گاهی اوقات کابوس می بینند و در بین زنان بیشتر از مردان. این حملات نادر نیازی به درمان ندارند. کابوس ها ممکن است با رویدادهای آسیب زا یا نامطلوب، خواب نامنظم، محرومیت از خواب و جت لگ افزایش یابد . حدود 1 درصد از بزرگسالانی که کابوس های مکرر را تجربه می کنند ممکن است در نهایت از خواب اجتناب کنند و باید به دنبال کمک باشند. این افراد ممکن است از عملکرد کامل در محل کار، مدرسه یا زندگی خانگی رنج ببرند.
علل
علت کابوس ها، همانطور که توسط DSM-5 فهرست شده است:
-
اضطراب و استرس از عوامل اصلی کابوس می باشد
-
ضربه یا حوادث ناراحت کننده مانند مرگ یکی از عزیزان می تواند کابوس ایجاد کند
-
علل دیگر شامل نوسان برنامه خواب، کم خوابی، جت لگ، بیماری و تب است.
-
عوارض جانبی یک دارو
-
ترک یک دارو، مانند قرص های خواب
-
مصرف یا ترک الکل
-
دشواری در تنفس در هنگام خواب، مانند آپنه خواب
-
اختلالات خواب، مانند نارکولپسی یا اختلال وحشت در خواب
-
خوردن قبل از خواب
درباره کابوس ها بدانیم
رفتار
درمان کابوس ها، همانطور که توسط DSM-5 فهرست شده است:
اگر از استرس رنج می برید، حمایت دوستان و اقوام می تواند کمک کننده باشد. مشاهده یا تجربه تروما ممکن است در سایر زمینه های عملکردی شما را تحت تأثیر قرار دهد. مشاوره با یک متخصص سلامت روان توصیه می شود. به اشتراک گذاشتن احساسات خود چه با خانواده، دوستان یا یک درمانگر ممکن است به شما کمک کند تا بهتر با اتفاقاتی که ممکن است شما را آزار می دهد کنار بیایید. علاوه بر این، سلامت جسمانی شما ممکن است نیاز به توجه داشته باشد ، ورزش منظم و بهداشت خواب مداوم مفید است. با فعالیت بدنی، ممکن است سریعتر بخوابید و از خواب عمیق تری لذت ببرید. سایر نکات مفید شامل آرامش درمانی برای کاهش تنش عضلانی و کاهش اضطراب است.
یک داروی جدید نیز ممکن است مقصر باشد. ممکن است لازم باشد در مورد داروهای تجویزی با پزشک یا پزشک خود صحبت کنید. قطع دارو و امتحان جایگزین ممکن است مورد نیاز باشد.
موادی که باید به طور کامل محدود یا اجتناب کرد ممکن است عبارتند از: آرام بخش ها، الکل، کافئین، سایر محرک ها، به ویژه هنگام خواب.
با این حال، سوء مصرف مواد یا الکل باید مورد توجه قرار گیرد. جستجوی کمک از طریق درمان منظم یا گروه های حمایتی مانند الکلی های گمنام ممکن است کمک کند.
اگر بیش از هر هفته دچار کابوس می شوید، با پزشک یا متخصص بهداشت خود تماس بگیرید. اگر آنها بیشتر از هر هفته رخ می دهند، یا اگر مانع از استراحت شبانه شما می شوند و برای مدت طولانی ادامه می یابند، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. ممکن است سابقه پزشکی شما و معاینه فیزیکی لازم باشد.
در اینجا برخی از سوالات مربوط به تاریخچه پزشکی وجود دارد که ممکن است شامل شود:
-
آیا الگوی زمانی برای کابوس ها وجود دارد؟
-
آیا کابوس ها تکراری هستند؟
-
آیا آنها در نیمه اول یا دوم شب رخ می دهند؟
-
آیا ناگهان به طور کامل از خواب بیدار شده اید؟
-
آیا بعد از کابوس احساس ترس و اضطراب شدید می کنید ؟
-
آیا تصویر، طرح داستان را به خاطر دارید؟
-
آیا اخیراً بیمار شده اید؟
-
تب داشتی؟
-
آیا حادثه استرس زا را تجربه کردید؟
-
در صورت وجود، میزان مصرف الکل شما چقدر است؟
-
آیا دارو مصرف می کنید؟
-
آیا از مواد مخدر خیابانی استفاده می کنید؟ اگر چنین است، از چه چیزی استفاده می کنید؟
-
آیا از مکمل های طبیعی یا داروهای جایگزین استفاده می کنید؟
-
آیا از علائم دیگری رنج می برید؟
درباره کابوس ها بدانیم
معاینه فیزیکی ممکن است شامل ارزیابی‌های عصبی و روان‌شناختی، آزمایش خون، نوار مغزی و همچنین آزمایش‌های عملکرد کبد و تیروئید باشد.
اگر همه علل احتمالی فوق رد شوند، ممکن است نیاز به ارزیابی توسط متخصص خواب باشد. متخصص ممکن است نیاز به انجام پلی سومنوگرافی داشته باشد، آزمایشی که برای تشخیص اختلالات خواب استفاده می شود.
در اینجا چند نکته برای بازگرداندن خواب وجود دارد:
-
هر شب و صبح به یک برنامه روتین و برنامه پایبند باشید
-
خوابیدن در ساعت معین هر شب می تواند کمک کننده باشد
-
از خوابیدن خودداری کنید
-
کافئین و الکل را محدود کنید
-
سیگار نکشید
-
قبل از خواب استراحت کنید
-
روزانه ورزش کنید
-
با خورشید بیدار شوید
-
از دراز کشیدن در رختخواب هنگام بیداری خودداری کنید
-
در دمای سردتر بخوابید
در صورت تداوم مشکل با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. اختلالات خواب با کمک مناسب قابل درمان است.