ویژگی های مادر خوب
1. مادر به اندازه کافی خوب
وینیکات (1987) اصطلاح “مادر به اندازه کافی خوب” را ابداع کرد. این به «محیط نگهداری» برای کودک اشاره دارد که تضمین می‌کند در اولین سال‌های رشد سریع عصب‌روان‌شناختی، کودک احساس قدردانی و اعتماد به نفس کند. مراقبان به اندازه کافی خوب می دانند که نوزادان باید همیشه احساس امنیت داشته باشند. بنابراین، مراقبت کافی خوب هیچ درد یا ناراحتی را تحمیل نمی کند بنابراین می تواند برای نوزاد آسیب زا باشد.
2. امنیت و ثبات را فراهم کند:
مراقبان خوب، از طریق تماس انسانی و حضور مثبت، احساس امنیت و ثبات را به کودکان می دهند. کودک خردسال هرگز عمدا تنها نمی ماند. بنابراین، مراقبان خوب به اندازه کافی از توسعه دلبستگی ایمن حمایت می کنند (سیگل، 1999؛ استرن، 1985؛ وینیکات، 1957). وینیکات همچنین تأکید کرد که چگونه مادران خوب بیش از یک تغییر را در یک زمان ارائه نمی کنند تا آنها را در ذهن کودک مرتبط نکنند (مثلاً غذای جدید با روال جدید).
3. پرورش ظرفیت های خودتنظیمی
پرورش ظرفیت های خودتنظیمی مراقبان خوب به کودکان کمک می کنند تا از طریق آرام کردن کودک در زمانی که کودک شروع به ناراحتی می کند (تشخیص با گریه، غرغر، حرکت اندام)، توانایی های خودتنظیمی را توسعه دهند و به سیستم های عصبی زیستی (به عنوان مثال، پاسخ استرس، عصب واگ) کمک می کنند تا الگوهای آرامی ایجاد شود تا کودک هرگز ناامید نشود(وینیکات، 1957).
4. تامین نیازهای بیوشیمیایی/تغذیه ای:
نیازهای بیوشیمیایی و تغذیه ایی کودک از طریق درخواست شیر مادر ارضا می شود و در نتیجه شکم کوچکشان هر چند دقیقه یک بار درخواست غذا می کند(هولت و لمب، 2005). چرا این مهم است؟ کودک در هر دقیقه هزاران اتصال مغزی را رشد می دهد و سیستم ایمنی بدن (که بیشتر در روده است) را می سازد. این “محور روده-سینه” نامیده می شود و برای سلامت مادام العمر اساسی است.
5. حرکت آزاد را تشویق کنید.
مراقبت کافی به حرکت آزاد کودک کمک می کند. استفاده از کریر و کالسکه محدود است. در عوض، به کودک اجازه داده می‌شود که بخزد و سپس راه برود، زیرا مراحل رشدی متعددی از یادگیری بدن-ذهن را طی می‌کند. فرض بر این است که کودک قادر به مراقبت از خود در محیط های طبیعی است (لیدلوف، 1985). (البته، این در یک خیابان شلوغ که در آن کودک ممکن است به خیابان فرار کند، صدق نمی کند.) به کودک اجازه داده می شود که سرزنده باشد و به خاطر شأن و منزلت خود به عنوان یک شخص مورد احترام قرار گیرد (Cavoukian & Olfman, 2006).
6. بازی خودگردان را تشویق کنید.
مراقبان خوب زمان و فرصت زیادی را برای بازی خودگردان روزانه و بازی اجتماعی فراهم می کنند. چنین بازی هایی مشخصه دوران کودکی اجدادی ما است و معلوم می شود که بهترین راه برای کودک یادگیری مهارت های زندگی، خودکنترلی، همکاری و خلاقیت است (گری، 2013؛ پانکسپ، 1984)، به ویژه با همبازی ها در تمام سنین (هولت و لمب، 2005).
7. کودک را در جامعه معنادار ادغام کنید.
جوامع خوب نه تنها از مادر یا مراقب اولیه حمایت می کنند، بلکه کودک را در تجربیات با چندین نفر دیگر غوطه ور می کنند که مراقبت های پایدار را ارائه می دهند (هردی، 2009). آنها کودک را با داستان های معنی دار در مورد جایگاه مثبت کودک در خانواده و جامعه در آغوش می گیرند. آنها از کودک به عنوان عضویت فعال در جامعه استقبال می کنند و درک می کنند که کودک راه او را یاد می گیرد و مهارت های خود را توسعه می دهد. کودک به اشتراک گذاری متقابل با اعضای جامعه را تمرین می کند (Widlok، 2017).
8. به اندازه کافی خوب مادر شدن یا مراقبت کردن، یک امر انفرادی نیست.
ما می دانیم که مادران یا مراقبان اولیه به تنهایی “خوبی” را ارائه نمی دهند. آنها توسط جوامعی که در آنجا حضور دارند حمایت می شوند تا همان نوع حمایتی را که برای فرزندانشان ارائه می دهند به آنها ارائه کنند (هردی، 2009) – کسی که در رفع نیازهای اساسی آنها کمک کند (مانند استراحت، تغذیه، حمایت ایمن و پایدار، احساس شایستگی و خودکنترلی، توانایی سخاوتمند بودن) کسی است که باید در هنگام استرس به او تکیه کرد. جامعه ی خوب، شیوه ها و سیاست هایی را تنظیم می کند که مراقبت کافی را ممکن می سازد (به عنوان مثال، مرخصی والدین پس از تولد فرزند).