همه ما می خواهیم به فرزندانمان کمک کنیم تا بهترین زندگی را داشته باشند. ما می‌خواهیم به آنها درس‌هایی را بیاموزیم که باید بدانند تا بزرگسالانی دلسوز و شایسته باشند. اغلب در طول مسیر، مواقعی پیش می‌آید که هنگام تلاش برای برقراری ارتباط با فرزندانمان، عصبانی می‌شویم و از نظر عاطفی ناراحت می‌شویم.

به آخرین باری فکر کنید که واقعاً آن را با فرزندتان «از دست داده‌اید». شاید کاری که آنها انجام دادند باعث شد شما عصبانی شوید و شروع به فریاد زدن بر سر آنها کنید. شاید در ناامیدی خود چیزهایی را گفتید که قصد نداشتید. شاید تهدیدشان کرده باشید  یا اغراق دیگری که به زودی آن را پس گرفتید.

از نظر احساسی از دست دادن آن

نکته اصلی این است که مواقعی وجود دارد که همه ما در حین فرزندپروری واکنشی نشان می دهیم . نوجوانان  اغلب با سرپیچی خود ما را تحریک می کنند. کودکانی که به ما دروغ می گویند نیز می توانند زیر پوست ما نفوذ کنند. در این مواقع، ما عصبانی می شویم و می توانیم عصبانیت خود را نسبت به فرزندان خود ابراز کنیم .

مشکل این است که در آن لحظاتی که از نظر عاطفی تحت فشار هستیم، ممکن است فردی را که در آن سوی ناراحتی قرار دارد، در نظر نگیریم. کودکان و نوجوانان از نظر عاطفی کاملاً رشد نکرده اند و ممکن است برای کنترل هیجانی ما مجهز نباشند. چیزی که از نظر ما ممکن است پس از بی احترامی به کودک تخلیه شود، ممکن است یک طغیان طغیان کننده باشد که باعث استرس ، ترس و اضطراب زیادی برای او شود .

فشار عاطفی والدین به فرزندان

پیامدهای یک واکنش خیلی قوی

در مورد دوران کودکی خود فکر کنید. آیا مواقعی وجود داشته که والدینتان عصبانی شده یا شروع به داد و بیداد  کنند؟ اگر چنین است، به یاد داشته باشید که چقدر طاقت فرسا به نظر می رسید؟ شاید به نظر می رسید که والدینتان دیگر شما را دوست ندارند یا به شما اهمیت نمی دهند. شاید شما واقعاً ترسیدید و نگران بودید که دیگر از شما مراقبت نمی شود. این نوع احساسات طاقت‌فرسا زمانی اتفاق می‌افتد که واکنش‌های «بزرگسالان» ما تعدیل نمی‌شوند تا در نظر بگیریم که ناراحتی خود را به سمت چه کسی هدایت می‌کنیم. حتی زمانی که ما از نظر عاطفی فعال هستیم، مهم است که به عنوان بزرگسال، ناامیدی های کنترل نشده خود را بر سر کودکانی که اغلب برای مقابله با آن ها مجهز نیستند، نشان ندهیم.

تعدیل پاسخ های ما

شما انتظار ندارید که یک کودک 10 ساله بتواند مسائل سخت حساب را حل کند. در همین راستا، نمی توانید از یک کودک 10 ساله انتظار داشته باشید که بتواند خشم کنترل نشده یک بزرگسال را کنترل کند. بچه های چهارده ساله ممکن است طوری رفتار کنند که انگار بهتر از شما می دانند. آنها ممکن است از شما بخواهند که باور کنید آنها در حال حاضر بالغ هستند. آنها عموماً قادر به مقاومت در برابر طغیان عاطفی یک فرد بالغ ناامید و عصبانی نیستند.

در بزرگسالی، ممکن است فکر کنیم کودکان و نوجوانان ما را نادیده می گیرند. ممکن است فکر کنیم آنها به آنچه ما می گوییم گوش نمی دهند، یا بدتر از آن، به آنچه می گوییم اهمیتی نمی دهند. حقیقت این است که آنها هستند. نحوه صحبت ما با آنها، روشی که ما چیزها را توضیح می دهیم باید متناسب با سن باشد. همانطور که نمی‌توانیم از کودک توقع داشته باشیم که حساب دیفرانسیل و انتگرال را بفهمد، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که کودکان پیچیدگی احساسات ما را درک کنند.

برای ما تفاوت بین یک تهدید واقعی و دمیدن بخار ممکن است واضح باشد. متأسفانه، برای یک کودک، آنها می توانند یکسان به نظر برسند. فریاد زدن سر کودک مبنی بر اینکه “از خانه بیرون رانده می شوند” ممکن است فقط باعث ناامیدی شود، اما برای یک کودک ممکن است به نظر برسد که در شرف بی خانمان شدن است. ممکن است واکنش‌های ترس قوی ایجاد کند که می‌تواند برای مدت طولانی ادامه داشته باشد.

برای بزرگسالان مهم است که بفهمند کودکان به ما گوش می دهند. آنها آنچه را که ما می گوییم جدی می گیرند و اغلب به معنای واقعی کلمه. بنابراین، این وظیفه ماست که بدون توجه به اینکه چقدر ناامید می شویم،در نظر بگیریم که آنها هنوز کودک هستند. کلماتی که می گوییم مهم هستند. خشم ما، صرف نظر از اینکه در آن زمان چقدر درست است، باید تعدیل شود تا سن و مرحله رشد عاطفی مخاطب را تشخیص دهیم. از این طریق می توانیم به رشد فرزندانمان کمک کنیم و از غلبه بر ناامیدی های خود جلوگیری کنیم.

مطالب مرتبط

منبع