اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟
اختلال اضطراب اجتماعی، که قبلاً به عنوان فوبیای اجتماعی شناخته می‌شد، نوعی اختلال اضطرابی است که با اضطراب شدید و خودآگاهی بیش از حد در موقعیت‌های اجتماعی مشخص می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال، ترس دائمی و مزمنی از قضاوت شدن توسط دیگران و احتمال شرمساری دارند. این ترس می‌تواند به حدی شدید باشد که فعالیت‌های روزمره مانند کار یا مدرسه را مختل کند. در حالی که بسیاری از این افراد می‌دانند که ترسشان غیرمنطقی است، اما نمی‌توانند بر آن غلبه کنند و گاهی هفته‌ها قبل از یک موقعیت اجتماعی مضطرب می‌شوند. این اختلال معمولاً با عزت نفس پایین و افسردگی همراه است.
علائم اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند به یک نوع موقعیت خاص محدود شود، مانند ترس از سخنرانی در جمع، یا می‌تواند در هر زمان که فرد در کنار دیگران قرار می‌گیرد، بروز کند. در صورت عدم درمان، این اختلال می‌تواند عواقب جدی به همراه داشته باشد، از جمله جلوگیری از برقراری دوستی‌ها یا حضور در محل کار.
علائم جسمانی
علائم جسمانی رایج شامل موارد زیر است:
- سرخ شدن
- عرق کردن
- لرزش
- حالت تهوع
- مشکل در صحبت کردن
این علائم نه تنها خود ترس را تشدید می‌کنند، بلکه می‌توانند به ترس از عدم تایید تبدیل شوند و چرخه‌ای معیوب ایجاد کنند.
عوامل خطر و شیوع
اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در خانواده‌ها دیده می‌شود و می‌تواند با افسردگی یا سایر اختلالات اضطرابی مانند اختلال هراس یا وسواس فکری-جبری همراه باشد. برخی افراد برای خود درمانی از الکل یا مواد مخدر استفاده می‌کنند که ممکن است منجر به اعتیاد شود.
تخمین زده می‌شود که حدود 7 درصد از جمعیت ایالات متحده در یک دوره 12 ماهه به این اختلال مبتلا شوند. این اختلال در زنان تقریباً دو برابر بیشتر از مردان مشاهده می‌شود، هرچند که مردان بیشتری برای درمان مراجعه می‌کنند. معمولاً این اختلال در دوران کودکی یا اوایل نوجوانی شروع می‌شود و به ندرت پس از 25 سالگی بروز می‌کند.
تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی
تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی زمانی انجام می‌شود که ترس یا اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی با زندگی روزمره فرد تداخل داشته باشد. معیارهای DSM-5 برای تشخیص شامل موارد زیر است:
- ترس از یک یا چند موقعیت اجتماعی که در آن فرد در معرض ارزیابی دیگران قرار می‌گیرد.
- ترس از رفتار به گونه‌ای که باعث خجالت شود.
- قرار گرفتن در موقعیت‌های اجتماعی تقریباً همیشه باعث اضطراب شدید می‌شود.
- اجتناب از موقعیت ترسناک یا تحمل آن با اضطراب و پریشانی.
- ترس یا اضطراب با تهدید واقعی ناشی از موقعیت تناسبی ندارد.
- ترس یا اضطراب پایدار و معمولاً بیشتر از شش ماه طول می‌کشد.
- اجتناب، انتظار مضطرب یا پریشانی به طور قابل توجهی با عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا شغلی فرد تداخل دارد.
علائم فیزیکی
علائم فیزیکی شامل:
- سرخ شدن و عرق کردن
- لرزش و ضربان قلب سریع
- حالت تهوع یا ناراحتی معده
- وضعیت بدنی سفت و تماس چشمی ضعیف
علل اختلال اضطراب اجتماعی
تحقیقات در حال بررسی علل این اختلال هستند. آمیگدال، ساختاری در مغز که واکنش‌های ترس را کنترل می‌کند، ممکن است نقش مهمی داشته باشد. این اختلال ارثی است و افراد دارای خویشاوندان نزدیک، دو تا شش برابر بیشتر در معرض ابتلا به آن قرار دارند. همچنین، بدرفتاری و ناملایمات دوران کودکی از عوامل خطر این اختلال محسوب می‌شوند.
درمان اختلال اضطراب اجتماعی
روان درمانی
این اختلال معمولاً با دو نوع درمان مؤثر، یعنی روان درمانی و داروها، درمان می‌شود. درمان شناختی رفتاری (CBT) یکی از مؤثرترین روش‌ها برای کاهش اضطراب است. این روش به حذف باورها و رفتارهایی می‌پردازد که به حفظ اختلال کمک می‌کنند. قرار گرفتن در معرض، یکی از عناصر کلیدی CBT است که در آن افراد با چیزهایی که از آن‌ها می‌ترسند، مواجه می‌شوند.
داروها
داروهای ضد افسردگی مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و بنزودیازپن‌ها ممکن است در کنار روان درمانی مؤثر باشند. همچنین، مسدودکننده‌های بتا می‌توانند به کاهش علائم فیزیکی اضطراب کمک کنند.
نتیجه‌گیری
درمان اختلال اضطراب اجتماعی نیاز به زمان و همکاری بین بیمار و درمانگر دارد. درمان باید متناسب با نیازهای فردی هر بیمار طراحی شود و ممکن است نیاز به تنظیمات مداوم داشته باشد.
نوشته های مرتبط
