تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی تنها در صورتی انجام می‌شود که این اجتناب، ترس یا پیش‌بینی اضطراب‌آمیز یک موقعیت اجتماعی یا عملکردی با روال روزمره، عملکرد شغلی و زندگی اجتماعی تداخل داشته باشد یا در نتیجه اضطراب، پریشانی مشخصی وجود داشته باشد . DSM-5 فراهم می کند معیارهای زیر برای تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی:

• فرد از یک یا چند موقعیت اجتماعی یا عملکردی می ترسد که در آنها در معرض بررسی احتمالی دیگران قرار می گیرد. به عنوان مثال می توان به ملاقات با افراد ناآشنا، مشاهده خوردن یا نوشیدن، یا سخنرانی یا اجرا اشاره کرد.

• فرد می ترسد به گونه ای رفتار کند که باعث خجالت یا ارزیابی منفی شود.

• قرار گرفتن در موقعیت های اجتماعی تقریباً همیشه باعث اضطراب شدید می شود.

• از موقعیت ترسناک اجتناب می شود یا با اضطراب و پریشانی تحمل می شود.

• ترس یا اضطراب با تهدید واقعی ناشی از موقعیت اجتماعی تناسبی ندارد.

• ترس یا اضطراب پایدار است و معمولاً شش ماه یا بیشتر طول می کشد.

• اجتناب، انتظار مضطرب یا پریشانی به طور قابل توجهی با عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا شغلی فرد تداخل دارد.

علائم فیزیکی اختلال اضطراب اجتماعی شامل موارد زیر است:

• سرخ شدن، عرق کردن، لرزیدن، تجربه ضربان قلب سریع، یا احساس «خالی شدن ذهن»

• حالت تهوع یا ناراحتی معده

• نمایش وضعیت بدنی سفت، تماس چشمی ضعیف یا صحبت کردن بیش از حد آرام

علاوه بر این، تشخیص می تواند مشخص کند که آیا اضطراب یا ترس تنها زمانی وجود دارد که فرد در حال صحبت یا اجرای عمومی است.

در حالی که تحقیقات برای درک بهتر علل اختلال اضطراب اجتماعی در حال انجام است، برخی تحقیقات بر ساختار کوچکی در مغز به نام آمیگدال دلالت دارند. اعتقاد بر این است که آمیگدال یک مکان مرکزی در مغز است که واکنش های ترس را کنترل می کند.

اختلال اضطراب اجتماعی ارثی است. در واقع، اقوام درجه یک دو تا شش برابر بیشتر شانس ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی را دارند. تحقیقات انجام شده توسط موسسه ملی سلامت روان (NIMH) همچنین محل ژنی را در موش ها شناسایی کرده است که بر ترس آموخته شده تأثیر می گذارد. دانشمندان در حال بررسی این ایده هستند که افزایش حساسیت به عدم تایید ممکن است از نظر فیزیولوژیکی یا هورمونی باشد. محققان دیگر در حال بررسی تأثیر محیط بر ایجاد فوبیای اجتماعی هستند . بدرفتاری و ناملایمات دوران کودکی از عوامل خطر اختلال اضطراب اجتماعی هستند.

اکثر اختلالات اضطرابی را می توان با موفقیت توسط یک متخصص مراقبت های بهداشت روان آموزش دیده درمان کرد. اختلال اضطراب اجتماعی اغلب با دو نوع درمان به طور موثر درمان می شود: روان درمانی و داروها.

اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟

درمان

درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی روان درمانی است که در درمان اضطراب شدید اجتماعی بسیار موثر است. هدف اصلی CBT و رفتار درمانی کاهش اضطراب با حذف باورها یا رفتارهایی است که به حفظ اختلال اضطراب کمک می کند. به عنوان مثال، اجتناب از یک شیء یا موقعیت ترسناک باعث می شود فرد از بی ضرر بودن آن بیاموزد.

یک عنصر کلیدی CBT برای اضطراب، قرار گرفتن در معرض است، که در آن افراد با چیزهایی که از آنها می ترسند روبرو می شوند. فرآیند نوردهی به طور کلی شامل سه مرحله است. ابتدا فرد با موقعیت ترسناک آشنا می شود. گام دوم این است که خطر عدم تایید را در آن موقعیت افزایش دهید تا فرد بتواند اعتماد به نفس ایجاد کندکه بتواند طرد یا انتقاد را تحمل کند. گام سوم شامل آموزش تکنیک های مقابله با عدم تایید به فرد است. در این مرحله، از افراد خواسته می‌شود تا بدترین ترس خود را تصور کنند و تشویق می‌شوند تا پاسخ‌های سازنده‌ای به این ترس و عدم تایید درک شده ارائه دهند.

این مراحل اغلب با مدیریت اضطراب همراه استآموزش – برای مثال، آموزش تکنیک هایی مانند تنفس عمیق برای کنترل اضطراب به افراد. اگر این کار با دقت و با حمایت یک درمانگر انجام شود، ممکن است بتوان اضطراب ناشی از موقعیت های ترسناک را از بین برد. اگر تحت CBT یا رفتار درمانی قرار می گیرید، قرار گرفتن در معرض تنها زمانی انجام می شود که شما آماده باشید. به تدریج و فقط با اجازه شما انجام خواهد شد. شما با درمانگر کار خواهید کرد تا تعیین کنید چقدر می توانید تحمل کنید و با چه سرعتی می توانید ادامه دهید.

CBT و رفتار درمانی هیچ عارضه جانبی جانبی دیگری به جز ناراحتی موقت ناشی از افزایش اضطراب ندارند، اما درمانگر باید در تکنیک های درمان به خوبی آموزش دیده باشد تا آن را به صورت دلخواه انجام دهد. در طول درمان، درمانگر احتمالاً تکالیف خانه را تعیین می کند – مشکلات خاصی که بیمار باید بین جلسات روی آنها کار کند. CBT یا رفتار درمانی به طور کلی حدود 12 هفته طول می کشد. ممکن است در یک گروه انجام شود، مشروط بر اینکه افراد گروه به اندازه کافی مشکلات مشابه داشته باشند. درمان حمایتی، مانند درمان گروهی، زوجی، یا خانواده درمانی می تواند برای آموزش افراد مهم در مورد این اختلال مفید باشد. گاهی اوقات افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی از آموزش مهارت های اجتماعی نیز بهره می برند.

داروها

داروهای مناسب و موثر در کنار روان درمانی نیز ممکن است در درمان نقش داشته باشند. داروها شامل داروهای ضد افسردگی مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) و همچنین داروهایی به نام بنزودیازپن‌های با قدرت بالا هستند. برخی از افراد مبتلا به نوعی اضطراب اجتماعی که خود را تنها زمانی نشان می دهد که مجبور به اجرای برنامه در مقابل دیگران هستند، از مسدودکننده های بتا کمک می کنند که ضربان قلب را کاهش می دهد و علائم فیزیکی اضطراب را کاهش می دهد.

درک این نکته مهم است که درمان‌های اختلال اضطراب اجتماعی فوراً جواب نمی‌دهند و هیچ برنامه‌ای برای همه بیماران به خوبی کار نمی‌کند. درمان باید متناسب با نیازهای هر فرد باشد. یک درمانگر و بیمار باید با هم کار کنند تا تعیین کنند کدام برنامه درمانی مؤثرتر است و ارزیابی کنند که آیا به نظر می رسد برنامه درمانی در مسیر درست قرار دارد یا خیر. از آنجایی که بیماران به طور متفاوتی به درمان پاسخ می‌دهند، گاهی اوقات تنظیم برنامه ضروری است.

مطالب بیشتر درباره اضطراب

منبع