علائم اختلال اضطراب جدایی عبارتند از:

• پریشانی بیش از حد هنگام جدا شدن از خانه یا افراد دلبستگی

• نگران از دست دادن یا آسیب رسیدن به شخصیت های اصلی دلبستگی باشید

• نگرانی بیش از حد در مورد تجربه یک رویداد منفی غیرمنتظره (گم شدن، بیمار شدن) که منجر به جدایی از چهره های دلبستگی می شود.

• امتناع از ترک خانه، مدرسه، محل کار یا مکان دیگری به دلیل ترس از جدایی

• ترس مداوم از تنها بودن یا بدون دلبستگی های اصلی در خانه یا مکان های دیگر. در کودکان، این ممکن است مانند رفتار چسبیده یا نزدیک بودن به والدین در اطراف خانه به نظر برسد.

• امتناع یا بی میلی به خوابیدن دور از خانه یا به خواب رفتن بدون چهره های دلبستگی در نزدیکی

• کابوس‌هایی که شامل مضامین جدایی از خانه یا شخصیت‌های دلبستگی اصلی است

• شکایات فیزیکی مکرر مانند سردرد و حالت تهوع زمانی که جدایی رخ داده یا پیش بینی می شود

اضطراب جدایی از چهره های دلبستگی بخشی طبیعی از رشد اولیه است، به ویژه در چند سال اول زندگی. اضطراب زمانی مشکل ساز می شود که با توجه به مرحله رشد فرد بیش از حد باشد و زندگی فرد را مختل کند.

اگرچه علت اختلال اضطراب جدایی ناشناخته است، برخی از عوامل خطر شناسایی شده اند. اختلال اضطراب جدایی معمولاً پس از تجربه یک عامل استرس زا یا از دست دادن بزرگ، مانند مرگ یک عزیز یا حیوان خانگی، تغییر مدرسه، طلاق ، یا فاجعه ای که فرد را از عزیزانش جدا می کند، ایجاد می شود. علاوه بر این، داشتن والدینی که بیش از حد محافظ یا سرزده هستند ممکن است منجر به اختلال اضطراب جدایی شود.

برای رفع احساس اضطراب جدایی، کودک باید احساس ایمنی کافی داشته باشد، به بازگشت والدین خود اعتماد کند و به افرادی غیر از والدین خود اعتماد کند. همراهی والدین در طول معاینات پزشکی یا درمان در صورت امکان برای والدین مفید است. هنگامی که والدین در دسترس نیستند، مواجهه قبلی با موقعیت، مانند مراجعه به مطب پزشک قبل از قرار ملاقات، می تواند برای کودک مفید باشد.

برای کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان، درمان‌های مؤثر ممکن است شامل روان‌درمانی ، تغییر در تکنیک‌های فرزندپروری برای نوجوانان (و بزرگسالان مضطرب با کودکان) و داروهای ضد اضطراب باشد. درمان برای موارد خاص ممکن است شامل آموزش خانواده و خانواده درمانی باشد.

اضطراب جدایی چیست ؟

برای فرزندان کوچکتر، والدین یا مراقب می توانند اقدامات زیر را انجام دهند:

• سعی کنید برای حرکت بعد از چرت و وعده غذایی برنامه ریزی کنید زیرا کودک در هنگام خستگی، گرسنگی یا بیماری بیشتر مستعد اضطراب جدایی خواهد بود.

• با اطمینان دادن به بازگشت والدینش، کودک را قبل از وقوع جدایی آماده کنید. اضطراب را جدی بگیرید و با درک، حوصله و اعتماد به نفس واکنش نشان دهید : «می‌دانم که نمی‌خواهید همین الان بروم، اما بعد از مدرسه برمی‌گردم». مسخره نکنید: “تو خیلی احمق هستی که بابت آن گریه می کنی.” عصبانی نشوید: “وقتی اینطور گریه می کنی به من احساس عصبانیت می کنی.”

• آرام، واقعی و دلسوز باشید: “می دانم که از اینکه باید به آشپزخانه بروم ناراحت هستید، اما باید شام را بپزم.”

• با ارائه محبت و توجه زیاد برای کودک نوپا احساس امنیت ایجاد کنید . کودکان خردسال زمانی که توجه و محبت لازم را دریافت می کنند سریعتر از نگرش “یادگیری از راه سخت” توسط والدین یاد می گیرند.

• جدایی های کوتاه مدت را در اطراف خانه تمرین کنید. وقتی والدینی به اتاق دیگری می روند، می توانند با کودک صحبت کنند: “مامان کجا رفت؟” وقتی والدین برگشتند، به کودک بگویید: “اینجا هستم!” این جدایی‌های مکرر ممکن است به کودک کمک کند تا یاد بگیرد که ناپدید شدن والدین موقتی است.

• دزدکی از کودک دور نشوید. ممکن است وسوسه انگیز باشد، اما این رویکرد تنها در حرکت بعدی به مشکل بیشتری منجر می شود.

• والدین همچنین باید بر اضطراب های خود کنترل داشته باشند. اگر کودک ناراحتی والدین را هنگام ترک احساس کند یا ببیند، به کودک نشان می دهد که چیزی اشتباه است.