اختلال استرس پس از سانحه(PTSD)

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک وضعیت بهداشت روانی است که در پاسخ به تجربه یا مشاهده یک رویداد ناراحت کننده شامل تهدید مرگ یا آسیب شدید جسمی ایجاد می شود. نمونه هایی از رویدادهای آسیب زا که می توانند PTSD را تحریک کنند شامل تجاوز جنسی ، خشونت فیزیکی و نبرد نظامی است. PTSD همچنین می تواند در پی تصادف وسایل نقلیه موتوری ، بلایای طبیعی (مانند آتش سوزی ، زلزله ، سیل) ، اورژانس پزشکی (به عنوان مثال ، واکنش آنافیلاکتیک) یا هرگونه حادثه ناگهانی و مخرب ایجاد شود.

اختلال استرس پس از سانحه چیست؟

PTSD به احتمال زیاد در طول تاریخ بشر وجود داشته است. در طول جنگ جهانی اول ، آن را “شوک پوسته” می نامیدند و ابتدا تصور می شد فقط سربازان را تحت تاثیر قرار می دهد. PTSD به طور رسمی در سال 1980 به عنوان یک اختلال سلامت روانی شناخته شد. محققان معتقدند تغییرات بدن و ذهن در PTSD نشان دهنده تلاش سیستم برای محافظت از فرد در برابر تجربیات بیشتر خطر است.

هرکسی که از هر گونه تجربه نگران کننده عمیق جان سالم به در ببرد ، می تواند علائم PTSD را ایجاد کند. PTSD با خاطرات زنده و سرزده از رویداد تشدید کننده ، هوشیاری و واکنش بیش از حد به تهدیدات احتمالی ، کابوس ها و اختلالات خلقی مشخص می شود. کسانی که از PTSD رنج می برند ، اغلب احساس اضطراب یا ترس می کنند حتی در صورت عدم وجود خطر ، گویی ممکن است در هر زمان ممکن باشد.

این بیماری ممکن است در علائم شبیه اضطراب ، بی حسی یا نارسایی احساسی ، عصبانیت و پرخاشگری یا ترکیبی از این حالات ظاهر شود. ممکن است احساس شود که واکنش عادی استرس دراغراق کردن دائمی قفل شده است ، و کسانی که دچار PTSD هستند اغلب کارکردن عادی در زندگی روزمره را دشوار می دانند.

PTSD چقدر شایع است؟

بسیاری از مردم در مرحله ای از زندگی خود یک رویداد آسیب زا را تجربه می کنند ، اگرچه فقط تعداد کمی از آنها دچار PTSD می شوند. در ایالات متحده ، حدود 3.5 درصد از افراد ممکن است به این اختلال مبتلا باشند ، از جمله کودکان. برای برخی ، محرک یک حادثه ناراحت کننده نیست بلکه مجموعه ای از حوادث است که در یک دوره زمانی رخ می دهد ، همانطور که ممکن است در مورد سوء استفاده جنسی یا جسمی در دوران کودکی اتفاق بیفتد. شیوع این اختلال در بین جانبازان رزمی از 10 تا 30 درصد بیشتر است. حدود نیمی از مبتلایان به PTSD در عرض سه ماه بهبود می یابند ، اما برای بسیاری دیگر ، این بیماری مزمن می شود.

عوامل خطرساز PTSD چیست؟

تحقیقات نشان می دهد که برخی از افراد در معرض خطر بیشتری برای PTSD هستند. آسیب پذیرترین افراد کسانی هستند که سابقه تجربیات نامطلوب متعدد یا مشکلات روحی را دارند. داشتن حمایت اجتماعی اندک یا استرس مکرر در زندگی نیز از عوامل خطر هستند. نقص جسمی و از دست دادن شغل بر این خطر می افزاید.

PTSD چقدر طول می کشد؟

تجربه پریشانی ، ترس ، اضطراب ، شوک و سایر احساسات منفی در بلافاصله پس از یک حادثه مزاحم طبیعی است. اگر چنین علائمی حداقل برای یک ماه ادامه داشته باشد و عملکرد روزانه را مختل کند ، تشخیص PTSD به طور کلی در نظر گرفته می شود. علائم PTSD ممکن است ماهها تا سالها پس از ضربه اولیه ادامه داشته باشد و با قرار گرفتن در معرض آسیب بیشتر تشدید شود.

علائم PTSD چیست؟

مبتلایان به PTSD از علائم کلاسیک اضطراب مانند بی خوابی و نگرانی رنج می برند. آنها بسیار مراقب هستند و دائماً در برابر خطرات احتمالی هشدار می دهند. به طور معمول ، آنها واکنش مبهم و غافلگیر کننده ای دارند. صدا یا حرکت غیرمنتظره می تواند واکنش شدید و خشونت آمیزی را برانگیزد ، گویی خطر فشرده در همان لحظه دوباره اتفاق می افتد. آن رویداد آسیب زای اصلی اغلب خود به خود در فلاش بک های خاطره به قدری زنده و شدید به یاد می آید که فرد احساس می کند در حال حاضر دوباره در حال گذراندن موقعیت است. آنها حتی ممکن است همان وحشتی را که در ابتدا برانگیخته شده بود احساس کنند.

اضطراب تنها شکلی نیست که افراد مبتلا به ناراحتی تجربه می کنند. خلق و خوی مختل شایع است و مردم اغلب احساس گناه و شرمندگی را معمولاً در افسردگی احساس می کنند. برخی از افراد مبتلا به PTSD ممکن است بی علاقگی یا جدا شدن از دیگران را تجربه کنند. آنها همچنین ممکن است دیگران را مظنون بدانند و خصومت نشان دهند. کسانی که مبتلا به PTSD هستند ممکن است برایشان سخت باشد که به کسی اعتماد کنند.

بسیاری از افراد مبتلا به PTSD در تلاش برای احساس امنیت ، به طور کلی از فعالیت های عادی زندگی خودداری می کنند تا از یادآوری آسیب ، که به طور تصادفی رخ می دهد ، اجتناب کنند. برخی با مصرف الکل یا داروهای دیگر به دنبال تسکین هستند. هیچ تضمینی وجود ندارد که علائم PTSD به خودی خود برطرف شود یا با گذشت زمان کاهش یابد ، اما منابعی وجود دارد که می تواند به افراد در بازگرداندن کیفیت خوب زندگی کمک کند.

PTSD چگونه تشخیص داده می شود؟

مشورت با یک متخصص بهداشت روان ، که علائم را ارزیابی می کند ، برای افرادی که نگران اختلال استرس پس از سانحه هستند ضروری است. PTSD یک تشخیص بالینی است ، به این معنی که PTSD با مشاهده علائم فرد تشخیص داده می شود. هر کسی که در معرض آسیب قرار گرفته و متوجه شده است که این تجربه بیش از یک ماه در عملکرد روزانه اختلال ایجاد می کند ، ممکن است مبتلا به PTSD تشخیص داده شود.

چگونه بفهمم PTSD دارم؟

یکی از رایج ترین افسانه ها در مورد PTSD این است که هرکسی که دچار تروما شود ، دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود. در حالی که تجربه علائم مشابه PTSD بلافاصله پس از یک رویداد آسیب زا کاملاً طبیعی است ، معمولاً طی یک ماه برطرف می شود ، به ویژه اگر فرد از حمایت عاطفی قوی برخوردار شود. علائم PTSD اغلب با اختلال استرس حاد (ASD) همپوشانی دارند ، یک واکنش روانشناختی شدید اما مختصر به یک رویداد آسیب زا یا تغییر دهنده زندگی که پس از 30 روز ادامه پیدا نمی کند.

آیا می توان از PTSD جلوگیری کرد؟

PTSD نشان دهنده واکنش سیستم عصبی انسان به یک تجربه ناراحت کننده است. چنین تجربیاتی بسیار غیرقابل پیش بینی هستند ، بنابراین راهی برای پیش بینی اینکه آیا فرد دچار این اختلال می شود وجود ندارد. در عوض ، محققان بر تعیین عوامل عمومی و اختصاصی تمرکز کرده اند که افراد را در برابر بسیاری از مشکلات ، آسیب پذیر یا مقاوم می کند.

چه چیزی افراد را در مقابل PTSD آسیب پذیر می کند؟

در حالی که پیش بینی پاسخ فرد در برابر ضربه غیرممکن است ، برخی عوامل خطر می تواند مقابله با برخی افراد را دشوارتر کرده و در نتیجه احتمال ایجاد اختلال استرس پس از سانحه را در آنها بیشتر کند. این موارد می تواند شامل مشکلات مدیریت احساسات ، وجود سایر شرایط سلامت روانی ، تجربیات نامطلوب دوران کودکی (به عنوان مثال ، جدایی و یا مرگ والدین ، ​​مشکلات مالی ، یک خانواده ناکارآمد) و زنده ماندن قبلاً از یک یا چند حادثه آسیب زا باشد. نرخ PTSD در زنان بیشتر از مردان است. حرفه هایی که افراد به طور منظم در معرض استرس و خطر قرار دارند ، مانند اجرای قانون و پزشکی ، می توانند احتمال ابتلا به PTSD را افزایش دهند. آسیب های بین نسلی و پیشینه فرهنگی افراد نیز ممکن است در این امر نقش داشته باشند.

چه چیزی باعث مقاومت افراد در برابر PTSD می شود؟

مطالعات عواملی را شناسایی کرده اند که باعث می شود افراد در برابر انواع سختی ها مقاوم شوند. محققان در تلاش برای درمان PTSD مشاهده می کنند که در برخی موارد ، مانند مبارزه ، آمادگی اولیه می تواند محافظ باشد. به عنوان مثال ، درمان تلقیح استرس ، که با استفاده از تصاویر و شبیه سازی های تصویری افراد را در معرض پیشرفت شرایط چالش برانگیز قرار می دهد ، می تواند به افراد در پرورش مهارت های مقابله ای کمک کند. این آموزش به دنبال ایجاد انعطاف پذیری شناختی و احساس کنترل بر واکنش استرس خود است ، هر دو مهارت هایی که می توانند تاب آوری را در برابر ضربه افزایش دهند.

PTSD و مغز انسان

محققان به شدت در حال بررسی این هستند که ضربه به مغز چه می کند ، به این امید که درمانهای موثری برای PTSD ایجاد شود. دانشمندان می دانند که در PTSD ، مدار استرس در مغز خراب می شود و ارتباط بین چندین مرکز مغزی را مختل می کند. این شامل آمیگدال است که به طور معمول ادراکات ورودی و تهدیدهای پرچم قرمز را کنترل می کند ، سیستم ها را در حالت آماده باش بالا قرار می دهد و واکنش استرس را به راه می اندازد. قشر پیش پیشانی ، یا مرکز کنترل اجرایی مغز ، که به طور معمول هنگامی که تهدیدی به پایان رسیده احساس می کند و فعالیت آمیگدال را تضعیف می کند. و هیپوکامپ ، جایی که خاطرات ذخیره و بازیابی می شوند.

دانشمندان دریافتند که در PTSD ، قشر پیش پیشانی کم فعالیت دارد و آمیگدال بیش از حد فعال است. شواهدی وجود دارد که یک مشکل اساسی در ارتباط بین تک تک سلول های عصبی یا سیناپس ها نهفته است. نقص در اتصال وجود دارد و ارتباط بین سلول های عصبی را محدود می کند. در نتیجه ، افراد مبتلا به PTSD انعطاف پذیری روانی خود را از دست می دهند: آنها در الگوی پاسخ بیش از حد گیر می کنند و خاطرات آنها در برابر تغییراتی که معمولاً در طول زمان رخ می دهد مقاومت می کنند.

PTSD شامل چه نواحی مغزی است؟

PTSD یک اختلال کل مغزی است که مدارهای ترس ، استرس و اضطراب را درگیر می کند. آمیگدال (که واکنش جنگ یا گریز را آغاز می کند) بیش فعال می شود. در همین حال ، قشر پیش پیشانی (مدیرعامل یا مرکز عملکرد اجرایی مغز) کند می شود یا فاقد ارتباطات عصبی کافی با آمیگدال برای آرام کردن پاسخ ترس است. در افراد مبتلا به PTSD ، هیپوکامپ (مرکز حافظه کلامی) تمایل دارد در پاسخ به تهدیدات درک شده کوچکتر از حالت عادی و در عین حال فعال تر باشد.

PTSD چگونه بر عملکرد طبیعی مغز تأثیر می گذارد؟

در پاسخ به آمیگدال بیش فعال و قشر پیش پیشانی کم فعالیت ، مغز مقادیر زیادی نوراپی نفرین را در صورت وجود خطر درک شده آزاد می کند. این می تواند بر عملکرد مغز به طرق مختلف تأثیر بگذارد ، که منجر به افزایش بیش از حد ، افزایش هوشیاری و افزایش بیداری و اختلال در خواب می شود. مبتلایان به PTSD همچنین ممکن است دریابند که وقتی برانگیخته می شوند ، بر خشم واکنشی و رفتارهای تکانشی خود کنترل چندانی ندارند. سنگینی احساسات منفی مانند ترس و عصبانیت می تواند احساسات مثبت را کاهش داده و مشکلاتی را در محل کار و روابط شخصی ایجاد کند.

آیا اختلال استرس پس از سانحه در اسکن مغز ظاهر می شود؟

بله ، اسکن مغزی افراد مبتلا به PTSD با افرادی که این شرایط را ندارند متفاوت است. برای شروع ، هیپوکامپ (مرکز خاطرات و احساسات در مغز) حجم کاهش یافته را نشان می دهد و افزایش فعالیت در آمیگدال (که در پاسخ به ترس بدن نقش دارد) ظاهر می شود. با این حال ، مهم است که توجه داشته باشید که PTSD با اسکن مغز تشخیص داده نمی شود. فقط یک متخصص پزشکی می تواند اختلال استرس پس از سانحه را بر اساس علائم بالینی بیمار تشخیص دهد.

درمان PTSD

درمان PTSD معمولاً حول محور گفتگو درمانی است ، روان درمانی ، به ویژه درمان رفتاری شناختی ، ثابت شده است که یکی از معتبرترین درمان ها برای PTSD است. این شامل چندین بخش است: درمان با نوردهی ، آموزش تلقیح استرس و ارزیابی مجدد شناختی. یک هدف اصلی بازگرداندن انعطاف پذیری شناختی است تا بیماران بتوانند در مورد تجربیات بد خود صحبت کنند و نیروی احساسی حافظه را تغییر دهند. زیربنای چنین پیشرفت هایی افزایش اتصال سلول های عصبی ، مشخصه همه درمان های موثر است.

اشکال جدیدی از درمان در حال توسعه است که برای 50 درصد مبتلایانی که علائم آنها با استراتژی های فعلی تسکین نمی یابد ، ترکیبی از گفتگو درمانی و دارو را به روش های ابتکاری ترکیب می کند. برخی از امیدوارکننده ترین رویکردهای جدید شامل داروهای روانگردان است.

روان درمانی به کمک روانگردان

داروهای روانگردان تحت شرایط کنترل شده آزمایش می شوند تا قدرت روان درمانی را افزایش دهند. این داروها تحت هدایت یک روان درمانگر آموزش دیده به بیماران کمک می کند تا احساسات ناراحت کننده مربوط به تجربه آسیب زای خود را پردازش کنند تا دیگر دائماً به دنبال علائم خطر نباشند و بیش از حد واکنش نشان ندهند.

یکی از این داروها داروی بی حس کننده کتامین است که گاهی اوقات به عنوان داروی مخصوص باشگاه شناخته می شود. این دارو قبلاً برای استفاده در درمان افسردگی شدید تأیید شده است. هنگامی که (با تزریق) همراه با برنامه خاصی از روان درمانی تجویز می شود ، نشان داده شده است که بهبود قابل توجهی از PTSD را تسریع می کند و در روزهایی که ممکن است ماه ها طول بکشد ، انجام می شود.

همچنین MDMAکه به عنوان اکستازی یا مولی نیز شناخته می شود مورد مطالعه قرار می گیرد. هنگامی که به بیماران PTSD درست قبل از جلسه درمانی داده می شود ، محققان متوجه می شوند که این روش درمانی را به طرز چشمگیری تسریع می کند. این حتی به افراد مبتلا به PTSD مزمن اجازه می دهد در مورد رویدادهای عمیقاً نگران کننده صحبت کرده و کنترل واکنش پذیری خود را به دست آورند.

درمان مبتنی بر ضربه چیست؟

درمانگران آگاه از تروما علائم PTSD را تشخیص داده و بر درمان کل فرد تمرکز می کنند. آنها درک می کنند که تجربیات شخصی ، به ویژه تجربه های آسیب زا ، می تواند بر کل زندگی او تأثیر بگذارد و خطر ابتلا به مشکلات جسمی و روانی را افزایش دهد. درمانگران آگاه به تروما دانش خود را در مورد ضربه و اثرات آن در درمان بیماران ، با توجه به جلوگیری از آسیب مجدد به کار می برند. با این حال ، کارشناسان تروما هشدار می دهند که از افسانه مراقبت های آگاهانه ناشی از تروما غافل نشوند: همه افرادی که تروما را تجربه کرده اند دچار PTSD نمی شوند و PTSD لزوماً عامل اصلی در مشکلات آینده مانند زندان ، فقر ، بیکاری یا بی خانمانی نیست.

درمان با روانگردان PTSD چگونه عمل می کند؟

داروهای روانگردان مانندMDMA(که با نام اکستازی یا مولی نیز شناخته می شوند) می توانند به بیماران مبتلا به PTSD کمک کنند تا خاطرات آسیب زا را تجمیع کنند. مبتلایان به PTSD فلش بک های غیرقابل پیش بینی در مورد حادثه آسیب زا را تجربه می کنند و اغلب همان استرس ، ترس و سایر احساسات منفی را دوباره تجربه می کنند ، گویی در زمان واقعی اتفاق می افتند. داروهای روانگردان در ترکیب با درمان به بیماران کمک می کند تا فاصله احساسی را از خاطرات آسیب زا که برای پردازش و بهبود آنها نیاز دارند ، دریافت کنند.

درمان تکراری مانتروم برای PTSD چیست؟

درمان تکرار مانتروم نوعی درمان ذهن آگاهی است که برای کمک به آرامش افراد و محافظت از آنها در برابر تأثیرات افکار مزاحم استفاده می شود. این شامل تکرار یک “مانترام” – یک کلمه یا عبارت معنی دار – به منظور تحمل افکار و احساسات منفی بدون واکنش به آنها است. به نظر می رسد تکرار مانترام یک درمان اضافی امیدوار کننده برای اختلال استرس پس از سانحه است و به مبتلایان به PTSD این امکان را می دهد تا الگوهای واکنش را کاهش دهند و توجه خود را به شیوه های سالم تری بدون نیاز به درگیر شدن با خاطرات آسیب زا ، معطوف کنند.

چگونه می توانید به شخصی مبتلا به PTSD کمک کنید؟

اگر فردی را می شناسید که اخیراً تجربه آسیب زا را تجربه کرده است ، می توانید به او کمک کنید تا به عقب برگردد. به آنها برسید. آنها را مجبور به صحبت نکنید ؛ فقط به آنها اطلاع دهید که هر زمان که آنها آماده باز شدن باشند ، آنجا خواهید بود. لازم نیست همیشه در اطراف آنها مبهم باشید  در واقع ، نشان دادن حس شوخ طبعی می تواند به برخی از بازماندگان کمک کند تا با احساسات خود بهتر کنار بیایند. اگر ترجیح می دهند در مورد ضربه با شما صحبت نکنند ، آن را شخصی نگیرید. گاهی اوقات افراد باید احساس کنند زندگی ادامه دارد و می توانند روابط عادی داشته باشند که با اختلال استرس پس از سانحه مشخص نشده است.

منبع

مقالات مرتبط