بزرگترین آسیب برای کودک چیست؟:فرهنگ های فنی- صنعتی پاسخگوی اساسی ترین نیاز کودکان نیست. در طول تاریخ نقض های زیادی در تکامل انسان وجود داسته است. تکامل برای برقراری روابط اجتماعی لذت بخش در هر سنی است. فرهنگ فنی-صنعتی بر کار مزدی، پول‌سازی و غوطه‌ور شدن در فناوری‌ها متمرکز است. ما برای این تکامل نیافته ایم.
یکی از مضرترین، اگرچه شاید رایج ترین تجربیات امروزی برای کودکان، قطع ارتباط است. کودکان خردسال نسبت به بقیه ما به ارتباط بیشتری نیاز دارند—حضور فیزیکی و آرامش مراقبان پایدار.
ژان لیدلوف در کتاب پرفروش خود در سال 1975 به نام Continuum Concept قطع ارتباط را توصیف شد. کتاب جدیدی به نام « جنگل ژان » به زندگی او می‌پردازد.
در آمازون، نیازهای کودکان بدون تردید برآورده می شد. بچه‌های آمازونیایی بیشتر اوقات تا زمانی که سیار شوند، «در آغوش» نگه داشته می‌شدند.
لیدلوف چگونگی قطع ارتباط برای کودکان را بیان می کند:
جدایی فیزیکی که کودک انتخاب نمی کند
نوزادان بدون آغوش (خارج از بدن مراقب ) برای ساعت‌ها در یک زمان، رها شدن در دستگاه‌ها (مثلا گهواره، کالسکه) برای مدت طولانی
جدایی از فعالیت های خانوادگی
در پریشانی رها شدن
کتک خورده یا به طرز دردناکی تنبیه شدن
سرزنش کردن
ارتباطات نادیده گرفته شدن
تلاش‌ها در ارتباط به اشتباه شناسایی و مجازات شدند
عدم اعتماد به ظرفیت های کودک
کودک “بد” انتظار می رود
جدایی مراقب – از نظر احساسی غایب است
جلوگیری از حرکت طبیعی در فضای باز
بزرگترین آسیب برای کودک چیست؟ بعد از دوران کودکی قطع ارتباط، بزرگسالان مقدار زیادی از زمان، پول و اضطراب خود را صرف بی حس کردن تنهایی خود می کنند یا سعی می کنند به احساس ارتباط – با خود، دیگران و جهان- بازگردند.
حتی اگر دوران کودکی دوران ارتباط بود، می‌توانیم در بزرگسالی احساس قطع ارتباط کنیم. زندگی در یک منطقه شهری که در آن هر روز با افراد غریبه زیادی روبرو می شویم و/یا زمانی را در محیط های غیر پرورشی می گذرانیم کمکی نمی کند. گاهی اوقات تلاش‌های ما برای اتصال مجدد می‌تواند به خطا برود، برای مثال، اگر به یک فرقه یا گروه انحصاری بپیوندیم، زیرا به نظر می‌رسد ارتباط مطلوبی را ارائه می‌دهد، اما در عوض منجر به انجام کارهایی می‌شود که در غیر این صورت انجامش را انتخاب نمی‌کردیم.
یکی از مزایای همه‌گیری که افراد را مجبور به ماندن در خانه می‌کند، حضور والدین در کنار فرزندان خردسال است. اگرچه هر سنی نیاز به احساس ارتباط، دوست داشتن و تعلق داشتن دارد، اما کودک خردسال به ویژه تحت تأثیر قرار می‌گیرد، زیرا زمانی در زندگی است که فرد در حال خودسازماندهی عملکردهای مغز و بیان احساسات و تجربیات روزمره است.
زمانی که متوجه شدیم ارتباط چقدر مهم است، می‌توانیم برای برقراری آن در زندگی خود تلاش کنیم. حتی اگر با مردم امکان پذیر نباشد، ارتباط روزانه با طبیعت می تواند احساس تنهایی را کاهش دهد. حیوانات خانگی می‌توانند کمک کنند، اما گیاه، درختی که به آن تکیه می‌دهیم، خورشید روی پوستمان، زمینی که روی آن استراحت می‌کنیم نیز می‌تواند کمک کند.