نقص توجه/بیش فعالی، بزرگسالان

اختلال نقص توجه/بیش فعالی یک اختلال عصبی رفتاری است که با ترکیبی از بی توجهی ، بیش فعالی و رفتار تکانشی مشخص می شود. علائم شامل مشکل در حفظ توجه ، فراموشی در فعالیت های روزانه و مشکلات در سازماندهی و پیگیری است. علائم بیش فعالی شامل بی قراری، تکانشگری ، و بیش از حد صحبت کردن یا قطع صحبت دیگران است.

ADHD عموماً در اوایل زندگی تشخیص داده می شود و از طریق مشکلات رفتاری در مدرسه یا مشکل در درک مطالب ، انجام وظایف یا حواس پرتی دیگران به راحتی ظاهر می شود. طبق DSM-5 ، تخمین زده می شود که تا 5 درصد از کودکان مدرسه ای مبتلا به ADHD هستند و پسران بیشتر از دختران تشخیص داده می شوند. دختران و زنان به احتمال زیاد با ویژگی های بی توجه ظاهر می شوند. علائم ADHD را می توان با ترکیبی از دارو و درمان به طور موثر درمان کرد. با این حال ، اگر ADHD درمان نشود ، می تواند اثرات منفی طولانی مدت بر عملکرد تحصیلی ، موفقیت شغلی ، روابط و رشد عاطفی اجتماعی داشته باشد.مطالعات نشان می دهد که 2.5 درصد از بزرگسالان آمریکایی ممکن است از ADHD رنج ببرند.

علائم

بر اساس DSM-5 ، برای تشخیص ADHD ، فرد باید مشکلات مربوط به بی توجهی و/یا بیش فعالی- تکانشگری را برای مدت حداقل شش ماه نشان دهد که بر عملکرد آنها تأثیر منفی می گذارد. این رفتارها همچنین باید در دو یا چند زمینه مانند خانه ، محل کار یا محیط های اجتماعی وجود داشته باشند.

علائم بی توجهی عبارتند از:

انجام اشتباهات بی دقتی ، نادیده گرفتن جزئیات

مشکل در تمرکز بر وظایف یا مکالمات

حواس پرتی به راحتی

مشکل در انجام دستورالعمل ها یا وظایف در محل کار

مشکل در سازماندهی وظایف و فعالیتها

اجتناب یا امتناع از فعالیتهایی که نیاز به توجه مداوم دارند (گزارشها ، فرمها ، مرور مقالات)

از دست دادن مکرر چیزها

فراموش کردن فعالیتهای روزمره (قرارها ، کارهای روزمره)

علائم بیش فعالی و تکانشگری عبارتند از:

درگیری مکرر ، جنجال ، ضربه زدن

اغلب هنگام خروج از صندلی هنگام انتظار برای نشستن انتظار می رود

احساس بیقراری بیش از حد

مشکل برای ثابت ماندن برای مدت زمان طولانی

مشکل در انجام فعالیتهای تفریحی

زیاد حرف زدن

به طور پیشگیرانه پاسخ سوالات را روشن می کند

مشکل در انتظار نوبت

نفوذ یا قطع سخن دیگران

تشخیص ارائه ترکیبی زمانی انجام می شود که فرد حداقل شش ماه علائم بیش فعالی- تکانشگری و بی توجهی را نشان دهد.

تشخیص نوع غالباً بی توجهی زمانی انجام می شود که فرد معیارهایی را برای علائم بی توجهی ارائه دهد اما برای علائم بیش فعالی-تکانشی حداقل به مدت شش ماه.

تشخیص نوع بیش فعال-تکانشی زمانی انجام می شود که فرد معیارهایی را برای علائم بیش فعالی-تکانشگری ارائه دهد اما برای علائم بی توجهی حداقل به مدت شش ماه.

در بزرگسالان مبتلا به ADHD ، علائم بی توجهی به طور کلی برجسته تر است. مردان و زنان مبتلا به ADHD ممکن است در تمرکز بر وظایف یا اولویت بندی فعالیتها دچار مشکل شوند ، که به نوبه خود ممکن است منجر به مشکل در اتمام کار ، از دست رفتن مهلت ها و فراموش شدن تعاملات اجتماعی شود.

علل

متخصصان بهداشت هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث ADHD می شود. اکثر مردم منبع مشکلات یا مشکلات توجه خود را با تکانشگری یا بی قراری می گویند. ADHD صرفاً از عوامل اجتماعی یا روشهای تربیت فرزند ناشی نمی شود و به نظر می رسد دلایل اثبات شده در حوزه نوروبیولوژی و ژنتیک باشد. عوامل محیطی ممکن است بر شدت اختلال تأثیر بگذارد.

تحقیقات بر روی عناصر گاه به گاه ADHD تمایل دارد بر روی کودکان خردسال تمرکز کند. از نظر ژنتیکی ، 25 درصد از بستگان نزدیک یک کودک مبتلا به ADHD نیز دارای این بیماری هستند – این نشان می دهد که ژنتیک نقش مهمی در توسعه ADHD دارد. تحقیقات انجام شده توسط شعبه روانپزشکی کودکان موسسه ملی سلامت روان نشان داد که در مقایسه با کودکان بدون ADHD ، کودکان مبتلا به این بیماری به طور کلی 3-4 درصد کاهش حجم در مناطق مهم مغز از جمله لوب های جلویی ، ماده خاکستری موقتی دارند. هسته و مخچه. این ساختارهای مغزی نقش اساسی در حل مشکلات ، برنامه ریزی از پیش ، مهار تکانه ها و درک رفتار دیگران دارند.

عوامل محیطی ممکن است به ADHD کمک کنند. بین مصرف سیگار و الکل در دوران بارداری و خطر ADHD رابطه وجود دارد. میزان بالای سرب موجود در ساختمانهای قدیمی و قرار گرفتن در معرض سرب از طریق منابع آب نیز در خطر ایجاد ADHD دخیل است.

نظریه پردازان اجتماعی و پزشکان گاهی اوقات از ADHD به عنوان اپیدمی دوران مدرن یاد می کنند ، که نقش سبک زندگی سریع و مصرف کننده ای را که افراد را غرق می کند ، دخیل می کند.

درمان

ADHD را می توان با درمان و دارو با موفقیت درمان کرد. درمان مهارت هایی را ارائه می دهد که به فرد کمک می کند تا خود را به سمت وظایف هدایت کند و در مورد رفتار خود برای تنظیم موثر آن آگاهی بیشتری پیدا کند. داروها به طور همزمان به افزایش تمرکز ، رفع بی قراری و بهبود پیشرفت های حاصل از مهارت های اجتماعی آموخته شده در درمان کمک می کند.

داروهایی که بیشتر برای درمان ADHD تجویز می شوند شامل گروهی از داروها به نام محرک ها هستند که دارای خواص کوتاه مدت و طولانی مدت هستند. ممکن است نیاز باشد که داروهای کوتاه مدت بیشتر مصرف شوند و داروهای طولانی مدت معمولاً یک بار در روز مصرف می شوند. مواردی که معمولاً تجویز می شوند عبارتند از آمفتامین/ دکستروآمفتامین ، دکسمتیل فنیدات ، متیل فنیدات  .

داروهای ضدافسردگی به عنوان انتخاب دوم برای درمان بزرگسالان مبتلا به ADHD در نظر گرفته می شود. مشابه داروهای محرک ، داروهای ضد افسردگی نیز نوراپی نفرین و انتقال دهنده های عصبی دوپامین را مورد هدف قرار می دهند. اینها شامل دسته قدیمی داروهای سه حلقه ای هستند ، اما داروهای ضد افسردگی جدیدتری مانند ونلافاکسین (افکسور) و بوپروپیون (ولبوترین). این داروها همچنین به هوس نیکوتین و ترک سیگار کمک می کنند.

به طور کلی ، علائم بیش فعالی در بزرگسالی کمتر مشاهده می شود ، اما علائم بی توجهی و تکانشگری اغلب ادامه دارد. درمان برای بزرگسالان مبتلا به ADHD به طور کلی شامل مهارت هایی برای بهبود عملکردهای روزمره مانند مدیریت زمان ، سازماندهی ، اجرای هدف است. درمان همچنین به تنظیم هیجان ، کنترل تکانه و مدیریت استرس کمک می کند. با بهبود خودتنظیمی عاطفی و بین فردی ، بزرگسالان می توانند با اطمینان بیشتری به کار و روابط خانوادگی و اجتماعی بپردازند.

بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD بازخورد منفی اجتماعی-از والدین ، ​​معلمان ، کارفرمایان و همسالان-در طول سابقه تحصیلی یا شغلی خود دریافت کرده اند که می تواند به اعتماد به نفس و باورهای آنها در مورد توانایی های آنها آسیب برساند. درمان شناختی رفتاری (CBT) می تواند به شناسایی سوگیری های منفی در تفکر کمک کند که انگیزه را کاهش داده و رفتارهای اجتنابی را تداوم می بخشد و به پرورش طیف وسیعی از رفتارهای سازگارانه کمک می کند. آموزش میانجیگری ذهن آگاهی همچنین می تواند توجه مستمر به وظایف و توانایی کار از طریق مشکلات را بهبود بخشد.

همچنین ممکن است درمان برای سایر اختلالات خلقی و اضطرابی که معمولاً در بزرگسالان مبتلا به ADHD اتفاق می افتد ، هدف قرار گیرد.

منبع

مقاله های بیشتر