اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک اختلال رشدی است که بر پردازش اطلاعات تأثیر می گذارد. افراد مبتلا به این اختلال با مهارت های اجتماعی و ارتباطی مشکل دارند. آنها علایق خود را محدود کرده و رفتارهای تکراری انجام می دهند. آنها همچنین تمایل به حساسیت یا ناراحتی ناشی از تحریک حسی مانند نورها یا صداهای خاص دارند.
از آنجا که علائم اوتیسم بسیار متفاوت است ، گفته می شود که این بیماری در طیفی وجود دارد که به آن اختلال طیف اوتیسم گفته می شود. سندرم آسپرگر به اوتیسم با عملکرد بالا اشاره دارد ، اما دیگر یک اصطلاح تشخیصی رسمی نیست.
این بیماری معمولاً در دو سالگی ظاهر می شود. بر اساس CDC ، این بیماری در مردان چهار برابر بیشتر از زنان تشخیص داده می شود ، اگرچه زنان اغلب نادیده گرفته می شوند و تشخیص اشتباه داده می شود. فراوانی تشخیص در 20 سال گذشته افزایش یافته است. مشخص نیست که آیا شیوع واقعاً در حال افزایش است ، آیا متخصصان از آن آگاهی بیشتری دارند یا آیا تشخیص به درجات کمتری از اختلال منتقل شده است.
هیچ درمانی برای این اختلال وجود ندارد و هیچ راهی برای آن وجود ندارد: بسیاری از مردم معتقدند که اوتیسم نباید به عنوان یک وضعیت پزشکی نیازمند بهبود باشد. برای افرادی که در انتهای طیف با عملکرد پایین قرار دارند ، روشها و درمانهای هدفمند می تواند به کاهش علائم کمک کند.
علائم اوتیسم
در حالی که شدت علائم بسیار متغیر است ، اما نقایصی در مهارتهای اجتماعی و ارتباطی وجود دارد. برخی از کودکان مبتلا به این اختلال به هیچ وجه صحبت نمی کنند و در طول زندگی بی صدا هستند ، در حالی که برخی دیگر دارای چالش های اجتماعی خفیفی هستند. کودکان مبتلا به اوتیسم همچنین علایق محدود و رفتارهای تکراری از خود نشان می دهند.
والدین ممکن است متوجه شوند که نوزادشان از تماس چشمی اجتناب می کند یا پاسخی نمی دهد و ممکن است ایجاد پیوندهای عاطفی و دلبستگی والدین برای آنها دشوار باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است واکنش های غیر معمول به تحریک حسی داشته باشند و ممکن است به صداها ، بافت ها ، مزه ها یا بوهای خاصی حساسیت زیادی نشان دهند. آنها ممکن است دارای نقص در هماهنگی حرکتی و تن عضلانی ضعیف باشند.
کودکان مبتلا به این اختلال در اوایل زندگی انواع مختلفی از رفتارها را از خود نشان می دهند ، مانند تکان دادن دست ، تکان دادن بدن و ایجاد صداها. آنها ممکن است اجسام را مرتب کنند. برخی از کودکان با اقدامات مکرر مانند گاز گرفتن دست و ضربه زدن به سر خود آسیب می بینند. آنها همچنین ترجیح اولیه ای برای تغییر روال عادی زندگی روزمره دارند.
علل اوتیسم
هیچ کس به طور کامل نمی داند چه چیزی باعث اوتیسم می شود. تعداد کودکانی که با این اختلال تشخیص داده می شوند از اواخر هزاره به طور قابل توجهی افزایش یافته است ، اما کارشناسان مطمئن نیستند که آیا این نشان دهنده بهبود آگاهی تشخیصی است یا افزایش واقعی شیوع.
تحقیقات نشان می دهد که ژنتیک یک عامل است ، زیرا افرادی که خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم دارند ، بیشتر خود مبتلا به این بیماری هستند. اوتیسم همچنین در افرادی که والدین مسن تری دارند بیشتر محتمل است. به گفته موسسه ملی بهداشت روانی ، وزن بسیار کم هنگام تولد نیز یک عامل خطر است و ASD بیشتر در افرادی با برخی شرایط ژنتیکی مانند سندرم X شکننده یا اسکلروز توبروز رخ می دهد.
درمان های ASD
روشهای موثر زیادی برای مدیریت یا درمان اوتیسم وجود دارد. مداخله اولیه با درمان های رفتاری ، شناختی و ارتباطی بسیار ساختار یافته می تواند گاهی اوقات به طور چشمگیری به کودکان مبتلا به این اختلال کمک کند تا مهارت ها را بیاموزند. برنامه های آموزشی مبتنی بر مدرسه که برای کودکان مبتلا به اوتیسم طراحی شده است می تواند در بهبود عملکرد فکری موثر باشد.
برنامه هایی که از تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی (ABA) استفاده می کنند به عنوان استاندارد درمان به طور گسترده ای پذیرفته شده اند. در بیشتر برنامه ها ، والدین تشویق می شوند که در مراقبت از فرزندان خود مشارکت زیادی داشته باشند.
در حالی که هیچ دارویی نمی تواند اختلالات رایج در اوتیسم را برطرف کند ، گاهی اوقات داروهای روانگردان شامل داروهای ضد افسردگی ، داروهای ضد روان پریشی و ضد تشنج ها برای کنترل علائم خاص تجویز می شوند. داروهای ضد تشنج ممکن است تعداد تشنج های فرد را کاهش دهد اما آنها را به طور کامل از بین نبرد.
اوتیسم و شرایط مرتبط
به نظر می رسد این اختلال با مجموعه ای از شرایط پزشکی و بهداشت روانی همپوشانی دارد. افراد مبتلا به اوتیسم همچنین می توانند ADHD ، اضطراب ، افسردگی ، صرع ، مشکلات خواب ، مشکلات گوارشی یا سندرم X شکننده داشته باشند.
دشوار است که تفکیک شود که چرا این شرایط همزمان می شوند و چگونه یکی باعث ایجاد دیگری می شود (یا برعکس). با این حال ، شناسایی آنها مهم است زیرا به افراد مبتلا به اوتیسم اجازه می دهد علائم ناراحت کننده را برطرف کرده و زندگی روزمره خود را بهبود بخشند.
فرزندپروری کودک مبتلا به اوتیسم
یادگیری اینکه کودک مبتلا به اوتیسم است می تواند بسیار طاقت فرسا باشد و والدین ممکن است احساسات متفاوتی را تجربه کنند. والدین کودک مبتلا به این بیماری اغلب به معنای تحقیق در برنامه ها و خدمات ، ثبت سوابق دقیق و حمایت از کودک در مدرسه و محیط پزشکی است ، علاوه بر سازگاری با ملاحظات مالی و روابط جدید.
مهم است که به یاد داشته باشید که اوتیسم یک بیماری نسبتاً شایع است و منابع و متخصصان زیادی برای کمک به والدین در ارائه بهترین حمایت ممکن از فرزندشان وجود دارد.
اوتیسم در مدرسه
کلاس درس می تواند مکانی چالش برانگیز برای کودکان مبتلا به این اختلال باشد ، از ماندن در کنار تکالیف مدرسه تا نورها و صداهای روشن در ساختمان. کودکان مبتلا به اوتیسم از خدماتی برخوردارند که می تواند به آموزش آنها کمک کند. والدین نقش مهمی در این فرآیند دارند ، از تأمین یک برنامه آموزشی فردی گرفته تا حفظ کانالهای ارتباطی باز با معلمان.
اوتیسم در بزرگسالی
برای برخی ، درک اوتیسم در بزرگسالی اتفاق می افتد. مردم نسبت به این اطلاعات واکنش متفاوتی نشان می دهند ، اما برخی از آنها به خاطر بینش جدیدی که درباره خود دارند بسیار سپاسگزارند.
در این مرحله ، افراد مبتلا به این بیماری ممکن است برای ثبت نام در کالج ، یافتن مسکن مناسب و تأمین شغل حرکت کنند. در این حوزه ها ، گزینه هایی با سطوح مختلف پشتیبانی برای کسانی که در طیف مختلف هستند وجود دارد.
اوتیسم و نیروی کار
افراد مبتلا به اوتیسم در نیروی کار با چالش های متفاوتی روبرو هستند و برخی از آنها قادر به یافتن شغل یا اشتغال نیستند. با این حال ، تلاش فزاینده ای بین شرکت ها برای تشخیص مزایای تنوع عصبی ، استخدام افراد مبتلا به ASD و حمایت از آنها در نقش های آنها وجود دارد.
تنوع عصبی و جامعه اوتیسم
مفهوم تنوع عصبی تفاوتهای بین افراد مبتلا به ASD و سایر تغییرات غیرمعمول در تفکر و رفتار را در بر می گیرد ، جشن می گیرد و به آن احترام می گذارد. کسانی که از جنبش تنوع عصبی حمایت می کنند ، می گویند هیچ مغز “معمولی” ای وجود ندارد که بتوان همه مغزهای دیگر را در برابر آن اندازه گیری کرد. بنابراین ، این بیماری باید به طور گسترده ای پذیرفته شده و به عنوان یک تنوع طبیعی در وضعیت عصبی انسان شناخته شود.
طرفداران به مهارتها و مشارکتهای ارزشمند انواع مختلف ذهنها اشاره می کنند ، همانطور که ارزش سایر انواع تنوع را برجسته می کنند. در عین حال ، برخی از محققان و متخصصان پزشکی معتقدند که مفهوم تنوع عصبی را می توان به طور منطقی فقط برای کسانی که مبتلا به ASDبا عملکرد بالا هستند به کار برد.
نظریه های اوتیسم
دانشمندان نظریه های متعددی را برای کمک به توضیح آنچه باعث این اختلال می شود ، توسعه داده اند. یکی از این ایده ها ، نظریه ذهن متقارن است ، که پیشنهاد می کند اوتیسم و روان پریشی در انتهای مخالف طیفی از ذهن گرایی ، توانایی تفسیر ذهن و انگیزه های دیگران ، وجود دارد. دیگری نظریه افراطی مغز مردان است که اوتیسم را به عنوان نسخه ای شدید از مغز معمولاً “مرد” از نظر توانایی های سیستماتیک نشان می دهد. ایده های دیگری نیز مانند فرضیه انگیزش اجتماعی و فرضیه جهان شدید پدیدار شده است. به طور کلی ، برای درک این پدیده پیچیده به تحقیقات بیشتری نیاز است.