اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک اختلال رشدی است که بر نحوه پردازش اطلاعات تأثیر می‌گذارد. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند، معمولاً در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی با چالش‌هایی مواجه می‌شوند. آن‌ها ممکن است علایق محدودی داشته باشند و رفتارهای تکراری از خود نشان دهند. همچنین، برخی از آن‌ها به تحریک‌های حسی مانند نورها یا صداهای خاص حساسیت بیشتری دارند و ممکن است از آن‌ها ناراحت شوند.
از آنجا که علائم اوتیسم می‌تواند بسیار متفاوت باشد، به آن اختلال طیف اوتیسم می‌گویند. سندرم آسپرگر که به اوتیسم با عملکرد بالا اشاره دارد، دیگر به عنوان یک اصطلاح تشخیصی رسمی شناخته نمی‌شود.
این اختلال معمولاً در دو سالگی خود را نشان می‌دهد. طبق اطلاعات CDC، اوتیسم در مردان چهار برابر بیشتر از زنان تشخیص داده می‌شود، اما زنان ممکن است کمتر مورد توجه قرار بگیرند و تشخیص اشتباهی دریافت کنند. در بیست سال گذشته، تعداد تشخیص‌ها به طرز قابل توجهی افزایش یافته است. هنوز مشخص نیست که آیا این افزایش به دلیل افزایش واقعی شیوع است یا به خاطر آگاهی بیشتر متخصصان از این اختلال.
در حال حاضر، هیچ درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد و بسیاری از افراد بر این باورند که اوتیسم نباید به عنوان یک مشکل پزشکی نیازمند بهبود در نظر گرفته شود. برای افرادی که در انتهای طیف با عملکرد پایین قرار دارند، روش‌ها و درمان‌های هدفمند می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.
علائم
شدت علائم اوتیسم می‌تواند بسیار متفاوت باشد، اما معمولاً شامل نقص‌هایی در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی است. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است اصلاً صحبت نکنند و در طول زندگی خود بی‌صدا بمانند، در حالی که برخی دیگر ممکن است چالش‌های اجتماعی کمتری داشته باشند. این کودکان همچنین ممکن است علایق محدودی داشته باشند و رفتارهای تکراری از خود نشان دهند.
والدین ممکن است متوجه شوند که نوزادشان از تماس چشمی اجتناب می‌کند یا به محرک‌ها واکنش نمی‌دهد و ممکن است در ایجاد پیوندهای عاطفی و دلبستگی با والدین مشکل داشته باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است به صداها، بافت‌ها، طعم‌ها یا بوهای خاص حساسیت نشان دهند و همچنین ممکن است در هماهنگی حرکتی و تن عضلانی دچار مشکل باشند.
این کودکان ممکن است در اوایل زندگی رفتارهایی از قبیل تکان دادن دست، تکان دادن بدن و ایجاد صداهای خاص را نشان دهند. برخی از آن‌ها ممکن است با رفتارهای تکراری مانند گاز گرفتن دست یا ضربه زدن به سر خود آسیب ببینند و به تغییر در روال عادی زندگی حساسیت داشته باشند.
علل
هیچ کس به طور قطع نمی‌داند که چه چیزی باعث بروز اوتیسم می‌شود. تعداد کودکانی که با این اختلال تشخیص داده می‌شوند از اوایل هزاره به طرز قابل توجهی افزایش یافته است، اما کارشناسان در این باره مطمئن نیستند که آیا این افزایش به دلیل بهبود آگاهی تشخیصی است یا افزایش واقعی شیوع.
تحقیقات نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی نقش مهمی دارند. به عنوان مثال، کودکانی که خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم دارند، بیشتر احتمال دارد که خودشان نیز به این اختلال مبتلا شوند. همچنین، اوتیسم در کودکانی که والدین مسن‌تری دارند، شایع‌تر است. بر اساس گفته‌های موسسه ملی بهداشت روانی، وزن بسیار کم هنگام تولد نیز یک عامل خطر به شمار می‌آید و اوتیسم بیشتر در افرادی با برخی شرایط ژنتیکی مانند سندرم X شکننده یا اسکلروز توبروز مشاهده می‌شود.
درمان
روش‌های مؤثر زیادی برای مدیریت یا درمان اوتیسم وجود دارد. مداخله زودهنگام با درمان‌های رفتاری، شناختی و ارتباطی بسیار ساختار یافته می‌تواند به کودکان مبتلا به این اختلال کمک کند تا مهارت‌های لازم را یاد بگیرند. برنامه‌های آموزشی ویژه‌ای که برای کودکان مبتلا به اوتیسم طراحی شده‌اند، می‌توانند در بهبود عملکرد آن‌ها تأثیرگذار باشند.
برنامه‌هایی که از تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی (ABA) استفاده می‌کنند، به عنوان استاندارد درمان شناخته شده‌اند. در این برنامه‌ها، والدین تشویق می‌شوند که نقش فعالی در مراقبت از فرزندانشان داشته باشند.
اگرچه هیچ دارویی نمی‌تواند اختلالات رایج در اوتیسم را به طور کامل از بین ببرد، اما گاهی اوقات داروهایی مانند ضد افسردگی‌ها، داروهای ضد روان‌پریشی و داروهای ضد تشنج برای کنترل علائم خاص تجویز می‌شوند. داروهای ضد تشنج ممکن است تعداد تشنج‌ها را کاهش دهند، اما آن‌ها را به طور کامل از بین نمی‌برند.
شرایط مرتبط
اوتیسم معمولاً با مجموعه‌ای از شرایط پزشکی و بهداشت روانی همپوشانی دارد. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است همچنین دچار ADHD، اضطراب، افسردگی، صرع، مشکلات خواب، مشکلات گوارشی یا سندرم X شکننده باشند.
تشخیص این شرایط همزمان می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، اما شناسایی آن‌ها مهم است، زیرا به افراد مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا علائم ناراحت‌کننده را مدیریت کنند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.
فرزندپروری کودک مبتلا به اوتیسم
دانستن اینکه فرزندتان به اوتیسم مبتلا است، می‌تواند بسیار دشوار و حتی طاقت‌فرسا باشد. والدین ممکن است احساسات متفاوتی را تجربه کنند و باید برای تحقیق در مورد برنامه‌ها و خدمات، ثبت سوابق دقیق و حمایت از کودک در مدرسه و محیط‌های پزشکی تلاش کنند. همچنین، سازگاری با ملاحظات مالی و روابط جدید نیز یکی از چالش‌هاست.
مهم است که بدانید اوتیسم یک اختلال نسبتاً شایع است و منابع و متخصصان زیادی وجود دارند که می‌توانند به والدین در ارائه بهترین حمایت ممکن کمک کنند.
اوتیسم در مدرسه
کلاس درس می‌تواند برای کودکان مبتلا به اوتیسم چالش‌برانگیز باشد، از ماندن در کنار تکالیف مدرسه تا نورها و صداهای موجود در محیط. خوشبختانه، کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند از خدمات ویژه‌ای بهره‌مند شوند که به آموزش آن‌ها کمک می‌کند. والدین نقش مهمی در این فرآیند ایفا می‌کنند، از تأمین یک برنامه آموزشی فردی گرفته تا حفظ ارتباطات باز با معلمان.
اوتیسم در بزرگسالی
برای برخی افراد، درک اوتیسم ممکن است در بزرگسالی اتفاق بیفتد. واکنش‌ها به این اطلاعات می‌تواند متفاوت باشد، اما برخی از افراد به خاطر بینش جدیدی که به خود دارند، بسیار سپاسگزارند.
در این مرحله، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است به دنبال ثبت‌نام در کالج، پیدا کردن مسکن مناسب و تأمین شغل باشند. در این زمینه‌ها، گزینه‌های مختلفی با سطوح متفاوتی از پشتیبانی برای افراد در طیف‌های مختلف وجود دارد.
اوتیسم و نیروی کار
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در محیط کار با چالش‌های متفاوتی مواجه شوند و برخی از آن‌ها ممکن است نتوانند شغل پیدا کنند. اما خوشبختانه، تلاش‌های فزاینده‌ای در بین شرکت‌ها برای شناسایی مزایای تنوع عصبی و استخدام افراد مبتلا به ASD در حال انجام است.
تنوع عصبی و جامعه اوتیسم
مفهوم تنوع عصبی به تفاوت‌های بین افراد مبتلا به ASD و دیگر تغییرات غیرمعمول در تفکر و رفتار اشاره دارد و این تفاوت‌ها را جشن می‌گیرد و به آن احترام می‌گذارد. حامیان این جنبش بر این باورند که هیچ مغز “معمولی” وجود ندارد که بتوان همه مغزها را با آن مقایسه کرد. بنابراین، اوتیسم باید به عنوان یک تنوع طبیعی در وضعیت عصبی انسان شناخته شود.
حامیان این نظریه به مهارت‌ها و مشارکت‌های ارزشمند انواع مختلف ذهن‌ها اشاره می‌کنند و به ارزش سایر انواع تنوع نیز تأکید می‌کنند. در عین حال، برخی از محققان و متخصصان پزشکی معتقدند که مفهوم تنوع عصبی تنها باید برای افرادی که به اوتیسم با عملکرد بالا مبتلا هستند، به کار رود.
نظریه‌های اوتیسم
دانشمندان نظریه‌های متعددی برای توضیح دلایل این اختلال ارائه داده‌اند. یکی از این نظریه‌ها، نظریه ذهن متقارن است که پیشنهاد می‌کند اوتیسم و روان‌پریشی در دو انتهای طیف ذهن‌گرایی قرار دارند. نظریه دیگری به نام نظریه افراطی مغز مردان وجود دارد که اوتیسم را به عنوان نسخه‌ای شدید از مغز معمولاً “مرد” در نظر می‌گیرد. ایده‌های دیگری نیز مانند فرضیه انگیزش اجتماعی و فرضیه جهان شدید مطرح شده‌اند. به طور کلی، برای درک این پدیده پیچیده به تحقیقات بیشتری نیاز است.
نوشته های مرتبط
